مجله اینترنتی راهنمای زندگی و کار خارج از کشور

پیدا کردن کار در قطر یکی از جذاب‌ترین اهداف برای جویندگان کار بین‌المللی است. با توجه به رشد مداوم بازار کار این کشور، به ویژه پس از جام جهانی ۲۰۲۲، قطر به قطب جدیدی برای سرمایه‌گذاری، تجارت و جذب نیروی کار متخصص و نیمه‌متخصص تبدیل شده است.

اما ورود به بازار کار قطر، تنها با شناخت دقیق مسیرها و رعایت اصول حرفه‌ای امکان‌پذیر است. برخلاف تصور برخی افراد، پیدا کردن شغل مناسب در قطر نیاز به صبر، مهارت و استراتژی دارد. در ادامه، مهم‌ترین نکاتی که هر جویای کار باید درباره کاریابی در قطر بداند، مرور می‌کنیم.

شناخت موقعیت خود پیش از اقدام

جویندگان کار در قطر عمدتاً در دو گروه قرار می‌گیرند: افرادی که هنوز در کشور خود هستند و قصد مهاجرت دارند و کسانی که با ویزای آزاد، خانوادگی یا توریستی وارد قطر شده‌اند اما هنوز شغلی پیدا نکرده‌اند. این تقسیم‌بندی اهمیت زیادی دارد، زیرا استراتژی کاریابی برای این دو گروه متفاوت است.

مهم‌ترین روش‌های کاریابی در قطر

برای هر دو گروه، چند روش کاربردی وجود دارد:

• ثبت نام در سایت‌های معتبر کاریابی مانند Qatar Living، Jobs in Qatar و GulfTalent

• مراجعه حضوری به موسسات رسمی‌کاریابی در دوحه

• استفاده از روزنامه Gulf Times برای بررسی آگهی‌های شغلی معتبر

• عضویت در گروه‌های فیسبوک تخصصی برای دسترسی سریع‌تر به فرصت‌های شغلی

هر یک از این روش‌ها، فرصت‌ها و چالش‌های خاص خود را دارد و انتخاب صحیح آنها بستگی به شرایط فردی شما دارد.

اهمیت داشتن رزومه واقعی و مهارت‌های کاربردی

در بازار کار رقابتی قطر، صرف داشتن مدرک تحصیلی کافی نیست. داشتن رزومه‌ای واقعی، مهارت‌های مشخص و حتی تسلط نسبی به زبان عربی می‌تواند تفاوت اصلی بین یک کارجو موفق و یک کارجوی ناموفق باشد. توجه داشته باشید که بسیاری از کارفرمایان قطری، به دنبال کارمندانی با مهارت‌های عملی، تعهد کاری بالا و توانایی تطبیق فرهنگی هستند.

جلوگیری از کلاهبرداری‌های کاریابی

یکی از خطرات جدی که جویایان کار در قطر را تهدید می‌کند، کلاهبرداری است. هیچگاه نباید قبل از امضای قرارداد رسمی‌یا حضور در مصاحبه معتبر، هیچ مبلغی به عنوان پیش پرداخت بپردازید. وعده‌های استخدام فوری یا مهاجرت به کشورهای اروپایی پس از ورود به قطر معمولاً دام‌های مالی هستند. بهترین رویکرد، استفاده از موسسات معتبر کاریابی و منابع رسمی‌است.

نقش روزنامه Gulf Times در کاریابی

یکی از ابزارهای ارزشمند برای پیدا کردنکار در قطر، بررسی آگهی‌های شغلی منتشر شده در روزنامه Gulf Times است. این روزنامه هر هفته به‌ویژه در روزهای یکشنبه تا سه‌شنبه، صدها آگهی استخدام از شرکت‌های معتبر قطری منتشر می‌کند. حتی اگر در خارج از قطر باشید، می‌توانید با جستجوی عبارت "Gulf Times Classified Jobs PDF site:gulftimes.com" در گوگل، نسخه‌های جدید این آگهی‌ها را به صورت رایگان دانلود کرده و فرصت‌های مناسب را بررسی کنید.

مشاغل پرتقاضا در بازار کار قطر

بازار کار قطر پس از سال ۲۰۲۲ تغییراتی اساسی داشته است. مشاغل سنگین ساختمانی کاهش یافته‌اند و در مقابل، فرصت‌های شغلی در زمینه‌های خدماتی، رستوران‌ها، گردشگری، و فناوری اطلاعات رشد چشمگیری داشته است. این نکته بسیار مهم است که متقاضیان کار با شناخت این تغییرات، رزومه و مهارت‌های خود را بر اساس نیازهای واقعی بازار به‌روزرسانی کنند.

ما در این مطلب بخش کوچکی از مسیر کاریابی در قطر را مرور کردیم. اما اگر می‌خواهید نکات حساس‌تری مثل تجربه‌های واقعی کارگران مهاجر، چالش‌های ویزای آزاد، روش‌های انتقال شرکت در قطر، نحوه ارتباط حرفه‌ای با موسسات کاریابی، و خطرات پنهان کاریابی غیرقانونی را بشناسید، ادامه مقاله را در منبع اصلی بخوانید.

برای مطالعه کامل، به منبع اصلی در Mediumمراجعه کنید.

جنوب آلمانیکی از مهم‌ترین مناطق این کشور است که از نظر اقتصادی، فرهنگی، تاریخی و جغرافیایی، جایگاهی کاملاً متمایز نسبت به دیگر نواحی آلمان دارد. وقتی صحبت از پیشرفت صنعتی، قدرت اقتصادی، سبک زندگی و سنت‌های منطقه‌ای به میان می‌آید، جنوب آلماندر بسیاری از شاخص‌ها، الگوی کل کشور و حتی اروپا محسوب می‌شود.

این منطقه به‌طور کلی شامل دو ایالت بایرن (Bayern)و بادن-وورتمبرگ (Baden-Württemberg)است. ایالت‌هایی که در مجاورت کوه‌های آلپ، کشورهای همسایه‌ای چون سوئیس، اتریش و فرانسه قرار دارند و بسیاری از شهرهای مهم و پیشرفته آلمان از جمله مونیخ (München)، اشتوتگارت (Stuttgart)، نورنبرگ (Nürnberg)و فرایبورگ (Freiburg)را در خود جای داده‌اند.

تفاوت جنوب آلمانبا سایر مناطق کشور

آنچه جنوب آلمانرا متفاوت می‌کند فقط مرز جغرافیایی آن نیست، بلکه سبک زندگی، دین، زبان و رفتار اجتماعی مردم این نواحی است که یک تمایز عمیق را رقم می‌زند. برخلاف شمال آلمان که بیشتر تحت تأثیر فرهنگ پروتستانی و دریایی است، جنوب بیشتر کاتولیک است و به سنت‌های محلی، لهجه‌های بومی‌و ساختارهای اجتماعی پایدار وفادار مانده است.

گویش‌هایی مانند باواریاییو شواویدر جنوب به‌حدی با زبان آلمانی رسمی‌تفاوت دارند که گاهی حتی برای خود آلمانی‌ها هم ناآشنا و سخت‌فهم‌اند. از سوی دیگر، حضور پررنگ خانواده، برگزاری جشن‌های بومی‌مثل اکتبرفست، و تأکید بر معماری و سبک غذایی سنتی، از دیگر ویژگی‌های فرهنگی برجسته این ناحیه است.

قلب تپنده صنعت آلمان

وقتی از آینده‌ی صنعتی اروپا صحبت می‌شود، نمی‌توان جنوب آلمانرا نادیده گرفت. مونیخو اشتوتگارتبه‌عنوان پایتخت‌های فناوری، خودروسازی و مهندسی شناخته می‌شوند. برندهایی مانند BMW، Mercedes-Benz، Porscheو Siemensنه‌فقط موتور اقتصاد آلمان بلکه بخشی از هویت صنعتی اروپا هستند.

وجود دانشگاه‌ها و مراکز نوآوری همچون دانشگاه فنی مونیخ (TUM)یا دانشگاه اشتوتگارت، باعث شده که این منطقه در حوزه‌هایی چون هوش مصنوعی، انرژی‌های سبز و فناوری پزشکی نیز در سطح جهانی مطرح شود.

طبیعت، گردشگری و جذابیت فرهنگی

جنوب آلمانعلاوه بر نقش اقتصادی، مقصدی محبوب برای گردشگران داخلی و خارجی است. وجود قلعه‌های افسانه‌ای مانند Neuschwanstein، شهرهای تاریخی با خیابان‌های سنگ‌فرش شده، رودخانه‌هایی همچون دانوبو دریاچه‌هایی مانند بودن‌زه (Bodensee)، همه باعث شده‌اند که این منطقه یکی از جذاب‌ترین نقاط اروپا برای گردشگری فرهنگی و طبیعت‌گردی باشد.

اما این همه ماجرا نیست...

جنوب آلماندر مسیر تحولات آینده

با وجود تمام موفقیت‌های فعلی، جنوب آلماناکنون در آستانه‌ی یک گذار مهم قرار گرفته است. از یک‌سو، چالش‌هایی مانند پیری جمعیتو کمبود نیروی کار متخصصممکن است توسعه پایدار را با تهدید روبه‌رو کند؛ از سوی دیگر، فرصت‌هایی نظیر رهبری در فناوری‌های سبز، جذب مهاجران متخصصو تحکیم جایگاه جهانی، آینده‌ای پرتحول را نوید می‌دهد.

برای درک عمیق‌تر از وضعیت اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی جنوب آلمان، و اینکه چرا این منطقه برای آینده اروپا اهمیت استراتژیک دارد، پیشنهاد می‌کنیم ادامه مقاله را در لینک زیر بخوانید:

ادامه مقاله: جنوب آلمان کجاست؟

جنگ سرد یکی از مهم‌ترین و پیچیده‌ترین دوره‌های تاریخ معاصر است. این اصطلاح به رقابتی طولانی و بی‌وقفه بین دو قدرت جهانی یعنی ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۹۱ اشاره دارد. اما برخلاف نامش، این جنگ هیچ‌گاه به درگیری نظامی‌مستقیم میان این دو کشور نینجامید. به‌جای آن، جهان شاهد رقابت‌هایی در قالب جنگ‌های نیابتی، کودتا، رقابت فضایی، جاسوسی، تبلیغات و حتی تهدیدهای اتمی‌بود.

پس از پایان جنگ جهانی دوم، مردم جهان امیدوار بودند که با پیروزی بر فاشیسم و تأسیس سازمان ملل، دیگر خبری از جنگ‌های بزرگ نباشد. اما واقعیت چیز دیگری بود. بی‌اعتمادی عمیقی میان آمریکا و شوروی، که ظاهراً متحد بودند، وجود داشت. این بی‌اعتمادی از همان سال‌های ابتدایی جنگ جهانی دوم ریشه داشت: شوروی از دیر وارد شدن آمریکا در جنگ دلخور بود و آمریکا از دیکتاتوری استالین و گسترش ایدئولوژی کمونیسم وحشت داشت.

در سال ۱۹۴۷، رئیس‌جمهور آمریکا، هری ترومن، اعلام کرد که کشورش از ملت‌هایی که در برابر کمونیسم مقاومت می‌کنند، حمایت خواهد کرد. این بیانیه به «دکترین ترومن» معروف شد و آغاز رسمی‌جنگ سرد به شمار می‌رود. هم‌زمان، جورج کنان، تحلیلگر آمریکایی، در «تلگرام طولانی» خود اعلام کرد که باید سیاستی به نام «مهار» برای جلوگیری از گسترش نفوذ شوروی در جهان اجرا شود.

یکی از نخستین اقدامات آمریکا در این راستا، اجرای «برنامه مارشال» بود. آمریکا میلیاردها دلار کمک اقتصادی به کشورهای اروپایی جنگ‌زده اختصاص داد تا با بازسازی اقتصادشان، مانع از گرایش آن‌ها به کمونیسم شود. در مقابل، شوروی از این طرح خودداری کرد و به کشورهای تحت سلطه خود هم اجازه نداد در آن شرکت کنند.

اما رقابت فقط به اروپا محدود نماند. با پیروزی کمونیست‌ها در چین در سال ۱۹۴۹ و آغاز جنگ کره، شعله‌های جنگ سرد به آسیا هم رسید. در دهه‌های بعد، جنگ ویتنام یکی از پرهزینه‌ترین و تلخ‌ترین تقابل‌های نیابتی دو بلوک بود. آمریکا برای جلوگیری از نفوذ کمونیسم در جنوب شرق آسیا وارد میدان شد، اما در نهایت با شکست از ویت‌کنگ‌ها و عقب‌نشینی کامل، صحنه را ترک کرد.

در کنار میدان‌های نبرد، فضا هم به صحنه رقابت تبدیل شد. شوروی با پرتاب ماهواره اسپوتنیک و ارسال اولین انسان به فضا آمریکا را غافلگیر کرد. اما آمریکا با پروژه آپولو و فرود نیل آرمسترانگ روی ماه در سال ۱۹۶۹، پیروزی نمادینی به دست آورد.

وضعیت جهان در دهه ۶۰ به جایی رسید که با کشف موشک‌های اتمی‌شوروی در کوبا، جهان در آستانه یک فاجعه هسته‌ای قرار گرفت. اما بحران موشکی کوبا با مذاکره و عقب‌نشینی طرفین به‌خیر گذشت و نشان داد که هر دو قدرت از ورود به یک جنگ واقعی هراس دارند.

در دهه ۱۹۷۰، فرصتی کوتاه برای تنفس و کاهش تنش‌ها ایجاد شد؛ دوره‌ای که با عنوان «دتانت» شناخته می‌شود. نیکسون به چین سفر کرد، قراردادهای کنترل تسلیحات امضا شد و ظاهراً فضا برای همکاری بیشتر مهیا شد. اما آیا این صلح دوام آورد؟ آیا رقابت ابرقدرت‌ها در نهایت به فروپاشی منجر شد یا وارد فاز تازه‌ای شد؟

برای پاسخ به این سؤالات و کشف ماجرای پایان جنگ سرد، دلایل فروپاشی شوروی، نقش گورباچف، و اثرات بلندمدت این دوره تاریخی، ادامه مقاله را در لینک اصلی مطالعه کنید.

منبع: مجله ازهیچ!

زندان‌های سوئیس برخلاف تصور رایج از زندان به‌عنوان مکانی برای تنبیه و محدودیت، بیشتر شبیه یک نهاد آموزشی و بازپرورانه عمل می‌کنند. سوئیس که در لیست امن‌ترین کشورهای جهان جای دارد، رویکردی بی‌نظیر در مواجهه با مجرمین اتخاذ کرده است: ایجاد فضاهایی انسانی، امن و با احترام به کرامت فردی حتی در شرایط بازداشت.

طبق داده‌های رسمی‌اداره فدرال آمار سوئیس (BFS)، تا ژانویه ۲۰۲۴ این کشور دارای ۸۸ زندان فعال با ظرفیت ۷٬۲۵۱ نفر است. میزان اشغال این ظرفیت بیش از ۹۴ درصد بوده و در نتیجه، حدود ۶٬۸۸۱ نفر در سراسر این کشور کوچک اما توسعه‌یافته زندانی بوده‌اند. آنچه جالب‌تر است اینکه اداره و کنترل این زندان‌ها نه توسط دولت مرکزی، بلکه توسط کانتون‌ها (واحدهای فدرال محلی) انجام می‌شود. این ساختار فدرالی باعث شده که اگرچه چارچوب کلی یکسان است، ولی کیفیت و امکانات برخی زندان‌ها حتی از برخی هتل‌های شهری بهتر باشد.

یکی از مشهورترین زندان‌های کشور، زندان شام-دولون (Champ-Dollon) در شهر ژنو است که ظرفیت آن مدت‌هاست با تراکم جمعیت بیش از حد مواجه است. این زندان عمدتاً برای بازداشت موقت طراحی شده، اما بسیاری از افراد برای مدت طولانی در آن نگهداری می‌شوند. در نقطه مقابل، زندان ساکسریِت (Saxerriet) قرار دارد؛ زندانی بدون دیوار و با امکان زندگی تقریباً آزاد در میان کوه‌های آلپ، که در آن، زندانیان با مسئولیت‌پذیری بالا خودشان نظم را رعایت می‌کنند.

اما ویژگی مهم زندان‌های سوئیس در رویکرد آن‌ها به انسان است. در بسیاری از زندان‌ها، سلول‌ها دارای امکانات رفاهی همچون پنجره‌های بزرگ، تلویزیون، میز تحریر و فضای اختصاصی هستند. در زندان لنزبورگ (Lenzburg)، حتی طراحی سلول‌ها متناسب با نیاز افراد دارای معلولیت است. در زندان ویتسویل (Witzwil)، یک مزرعه بزرگ به عنوان بخشی از برنامه بازپروری استفاده می‌شود و زندانیان در تولیدات کشاورزی و دامداری شرکت می‌کنند.

فراتر از امکانات فیزیکی، محتوای آموزشی و تربیتی نیز در اولویت قرار دارد. در این زندان‌ها، برنامه‌هایی برای سوادآموزی، یادگیری زبان، مهارت‌های فنی، هنری و حتی موسیقی برگزار می‌شود. زندانیانی که در این برنامه‌ها مشارکت می‌کنند، نه تنها برای بازگشت به جامعه آماده‌تر می‌شوند، بلکه نرخ تکرار جرم در میان آن‌ها به شکل قابل توجهی کاهش یافته است.

با این حال، همه چیز هم در ظاهر روشن و امیدوارکننده نیست. طبق آمار رسمی، بیش از ۷۰ درصد زندانیان در سوئیس، تبعه کشورهای دیگر هستند. این مسئله باعث شده که بخشی از ظرفیت زندان‌ها به موضوعاتی مانند مهاجرت غیرقانونی، جرائم فرامرزی و قاچاق اختصاص یابد. همین امر، چالش‌هایی مانند تراکم در زندان‌ها یا نیاز به نیروی انسانی چندزبانه را نیز به دنبال داشته است.

اینکه زندانی در زوریخ سلولی روشن و مجهز دارد، یا در رئالتا (Realta) با فضای آرام کوهستانی زندگی می‌کند، نتیجه‌ی یک نگرش متفاوت به مفهوم عدالت است؛ مفهومی‌که نه با قفل و زنجیر، بلکه با آموزش و اعتماد، آینده را بازتعریف می‌کند. در سوئیس، زندان بخشی از مسیر بازسازی انسان است، نه انتهای مسیر زندگی‌اش.

اما آیا این مدل قابل اجرا در سایر کشورهاست؟ آیا ما آماده‌ایم که به جای انتقام، به بازسازی فکر کنیم؟ و اصلاً...

برای خواندن ادامه مقاله و دیدن تصاویر زندان‌ها، به لینک اصلی مراجعه کنید.

منبع: مجله ازهیچ!

بزرگ‌ترین ایالت آمریکااز نظر خشکی در نگاه اول شاید آلاسکا به نظر برسد، اما واقعیت دقیق‌تری پشت این عنوان نهفته است. وقتی فقط زمین‌های قابل سکونت و مناطق خشکی را در نظر بگیریم و وسعت دریاچه‌ها، خلیج‌ها و آب‌های داخلی را کنار بگذاریم، تگزاس (Texas) به‌عنوان بزرگ‌ترین ایالت خشکی ایالات متحده شناخته می‌شود.

تگزاس با مساحت تقریبی ۲۶۸٬۵۹۶ مایل مربع، نه‌تنها پهناورترین ایالت در میان ۴۸ ایالت اصلی آمریکاست، بلکه از نظر تنوع اقلیمی، زیستی، اقتصادی و فرهنگی نیز جایگاه منحصربه‌فردی دارد. این ایالت جنوبی، که در گذشته کشوری مستقل بوده، اکنون یکی از موتورهای محرک اقتصاد آمریکا به شمار می‌رود.

از نظر جغرافیایی، تگزاس ترکیبی عجیب از تضادها را در خود جای داده است. در شرق آن جنگل‌های انبوه و زمین‌های کشاورزی حاصل‌خیز را می‌بینید، در حالی که غرب ایالت از بیابان‌های خشک و کوهستانی تشکیل شده است. مناطق مرکزی با دشت‌های باز و آسمان وسیع خود، چهره‌ای متفاوت دارند که برای بسیاری یادآور تصاویر سینمایی از غرب وحشی است.

اما فقط وسعت نیست که تگزاس را متمایز می‌کند. نگاهی به نقشه جمعیتی این ایالت نشان می‌دهد که شهرهای آن، هر یک وزنه‌ای مستقل در اقتصاد و فرهنگ آمریکا هستند. شهرهایی مثل هیوستون (Houston)، دالاس (Dallas)، آستین (Austin)، و سن‌آنتونیو (San Antonio) نه‌تنها از نظر جمعیت و زیرساخت‌های شهری قابل توجه‌اند، بلکه هرکدام شخصیت، تاریخ و اقتصاد خاص خود را دارند. آستین به پایتخت موسیقی زنده و استارتاپ‌ها مشهور است، دالاس مرکز تجارت و فناوری است، و هیوستون قطب انرژی و سلامت.

یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد تگزاس، حس قوی هویت محلی و فرهنگی آن است. برخلاف بسیاری از ایالت‌ها، مردم تگزاس به نوعی احساس «کشور بودن» دارند. این موضوع نه‌تنها ریشه در تاریخ استقلال آن دارد، بلکه در رفتار، سیاست و حتی تبلیغات محلی نیز دیده می‌شود.

علاوه بر این، تگزاس از نظر منابع طبیعی غنی است: نفت، گاز، پنبه، دام، انرژی خورشیدی، و حتی فناوری‌های نوین مانند انرژی بادی، همه در این ایالت به شکل چشمگیری رشد کرده‌اند. این منابع باعث شده‌اند که تگزاس یکی از معدود ایالت‌هایی باشد که می‌تواند توازنی بین صنعت، کشاورزی، فناوری و منابع طبیعی برقرار کند.

اما آیا همه‌ی این‌ها کافی است که تگزاس را به‌عنوان بزرگ‌ترین ایالت خشکی آمریکا بشناسیم؟ اینجاست که باید به آمار دقیق‌تر، مقایسه با ایالت‌های دیگر، و بررسی نقاط کمتر دیده‌شده‌ای از تگزاس بپردازیم؛ جایی که اطلاعات شگفت‌انگیزتری در انتظار شماست.

ادامه مقاله را در لینک زیر بخوانید.

منبع: مجله ازهیچ!

در دنیای گردشگری، همه‌چیز با عددها و تجربه‌ها سنجیده می‌شود. در سال ۲۰۲۴، آمارها دوباره روی یک نام متمرکز شدند: فرانسه. کشوری که سال‌هاست لقب توریستی‌ترین کشور اروپا را یدک می‌کشد و با جذب میلیون‌ها مسافر از سراسر جهان، جایگاهی ویژه در ذهن گردشگران دارد.

اما این‌بار رقابت کمی‌متفاوت‌تر شده است. طبق جدیدترین گزارش سازمان جهانی گردشگری و داده‌های منتشرشده در France24، فرانسه با حدود ۱۰۰ میلیون گردشگر خارجی، همچنان در صدر باقی مانده است. با این حال، اسپانیانیز با ثبت ۹۴ میلیون گردشگر در سال ۲۰۲۴، به طرز بی‌سابقه‌ای به فرانسه نزدیک شده؛ رقابتی که بسیاری از تحلیلگران آن را جدی‌ترین چالش فرانسه در دو دهه اخیر می‌دانند.

فرانسه، با برج ایفل، کاخ ورسای، کوچه‌های سنگ‌فرش‌شده پاریس و رویداد بزرگی چون المپیک تابستانی، همچنان تصویری ماندگار از سفر اروپایی را به جهان ارائه می‌دهد. از سوی دیگر، اسپانیا با سواحل آفتابی، غذاهای متنوع و شهرهایی مانند بارسلونا، مادرید و سویا، ترکیبی جذاب از فرهنگ و طبیعت را به توریست‌ها عرضه می‌کند.

اما نکته قابل تأمل، فقط در آمار بازدید نیست. درآمد گردشگری فرانسه در سال ۲۰۲۴ حدود ۷۱ میلیارد یورو بود، در حالی که اسپانیا با وجود تعداد کمتر گردشگر، به درآمد خیره‌کننده ۱۲۶ میلیارد یورو دست یافت.

اینجاست که تفاوت سیاست‌گذاری‌ها و تجربه گردشگری خودش را نشان می‌دهد. وزیر گردشگری فرانسه، ناتالی دلاتر، به صراحت اعلام کرده که فرانسه نیاز دارد گردشگران را به ماندن طولانی‌تر و خرج بیشتر در کشور ترغیب کند. این یعنی رقابت برای «جایگاه اول» نه‌تنها در تعداد، بلکه در کیفیت و سودآوری نیز وارد مرحله تازه‌ای شده است.

همزمان، کشورهای دیگری مانند پرتغال، آلمان و یونان نیز با استراتژی‌های هوشمندانه و تمرکز بر گردشگری پایدار، در حال افزایش سهم خود از بازار اروپا هستند. پس آینده رقابت‌ها، فقط میان فرانسه و اسپانیا نخواهد بود.

اما سؤال اساسی اینجاست: آیا فرانسه می‌تواند این اختلاف درآمدی را جبران کند و جایگاه خود را حفظ کند؟ یا باید به‌زودی شاهد جابه‌جایی رتبه‌ها باشیم؟

برای پاسخ به این پرسش و تحلیل کامل روندهای گردشگری اروپا، ادامه مقاله را در منبع اصلی بخوانید.

منبع: مجله ازهیچ!